Het is een jammerlijk feit: er is sprake van een arbeidstekort in de zorgsector. Om die redenen wordt er steeds meer geëxperimenteerd met alternatieven.  Bewegingssensoren geven thuis- en alleenwonende ouderen een veilig gevoel. Dat blijkt uit de 11 interviews die Margriet Pol, ergotherapeut, afnam bij ouderen die een aantal maanden gebruikmaakten van deze vorm van monitoring.

Er wordt met bewegingssensoren geëxperimenteerd, omdat er onvoldoende mankracht is om zoveel ouderen op een verantwoorde manier thuis te laten wonen. De sensoren moeten ervoor zorgen dat ouderen veilig en langer thuis kunnen wonen. Daarnaast kunnen afwijkingen in gedrag of beweging vroegtijdig worden gesignaleerd.

Veilig gevoel door sensormonitoring

Zeven ouderen woonden thuis en vier verbleven in een seniorenwoning. Zij gaven allemaal aan dat zij zich veiliger voelden door de sensormonitoring. Ondanks het feit dat zorgverleners continu toegang hebben tot de persoonlijke data van de ouderen, maken zij zich weinig zorgen over hun privacy. Tijdens de interviews geven de ouderen aan dat dit komt, omdat de sensoren enkel beweging selecteren. Er worden geen videobeelden of geluidsopnamen gemaakt.

Echter, de ouderen hadden voorafgaand wel twijfels aan de betrouwbaarheid van de sensoren. Zij waren in de veronderstelling dat een val of lichamelijk ongeluk eerder opgemerkt zou kunnen worden door de sensoren. Tegelijkertijd hadden zij het idee dat eventuele lichamelijke achteruitgang beter vastgesteld en in de gaten gehouden kan worden door verpleegkundigen.

Subtiele design van de bewegingssensoren

Toch hebben de sensoren om meerdere redenen indruk gemaakt op de ouderen. Velen waren enthousiast over het subtiele design van de bewegingssensoren. Ze vallen volgens de ouderen nauwelijks op in huis, waardoor de ouderen al snel vergaten dat ze aanwezig waren. Bovendien gebruiken sommigen de sensoren zelfs als motivatie om actief bezig te blijven. Anderen ouderen gaven aan dat zij zelf niet echt geïnteresseerd zijn in het zien van hun eigen data.

Auteur: Karel de Vries, redactie Zuster Jansen